200 kilometer hotseknotsen zonder remmen

Het zat ook in de derde proef niet mee voor Fried, Jan en Ben van de Laar. Na een boel problemen op dag 2, met name met de remmen, startte de equipe al ver achteraan in de etappe van dinsdag. Opnieuw was het geluk niet aan hun kant: na 80 kilometer sloeg een opspringende steen het remventiel in drie stukken. Gevolg: 200 kilometer hotseknotsen zonder remmen.
Een knollenveld ligt er nog netjes bij vergeleken met het terrein dat de Van de Laartjes voor de wielen van hun truck kregen tussen San Juan en Chilecito. Bij iedere truck wordt het terrein slechter en verder kapot gereden. Na honderd auto?s en een stuk of veertig trucks is er niets meer van over. Gaten worden dieper, knippen worden vervelender.
Zonder remmen was het eigenlijk niet te doen, vertelde Jan, de monteur op de truck. ?We hebben een noodoplossing gemaakt, zodat we in ieder geval konden rijden, maar de remmen deden niks. Het pas was helemaal kapot, met alleen maar korte knippen. We werden van links naar rechts geschud. Ik kon de meters niet eens meer lezen, zo ging het tekeer. Al mijn organen zijn van hun plek af, geloof ik. Met je helm klap je steeds tegen de achterwand. Ik voel het nu nog.?
Met dank aan de stuurmanskunsten van vader Fried bereikte het team toch de finish. Achter Vick Versteijnen aan, die met zijn remlichten aangaf hoe het ervoor stond, reden ze naar het bivak in Chilecito. Daar hadden de monteurs hun handen vol aan de auto. ?Die jongens hebben een heel kort nachtje,? wist Fried. ?De assistentie moet ook de Andes over naar Chili. Met die zware auto doen ze vijftien, zestien uur over die 600 kilometer. Het zou dus wel fijn zijn, ook voor de monteurs, als de goden ons in de vierde etappe eens een keer gunstig gezind zijn: voor het donker uit de duinen en geen stukken.?