Huifkarongeluk tekent Sepps leven: ‘Ik ben 18, hoe moet ik in hemelsnaam zoveel geld bij elkaar krijgen?’

"Dit artikel is alleen voor abonnees"....

Het gebeurt in een flits. Net voor de bocht van de Havezatensingel naar de Arendshorst, in de Losserse nieuwbouwwijk De Saller, kijkt hij nog over z’n schouders. Hij ziet een huifkar vol feestende mensen. Een seconde later, in de bocht, hoort Sepp een harde knal, kijkt om en ziet de huifkar op de kop liggen. En erom heen schreeuwende, huilende en krijsende mensen.

„Ik ben uit de tractor geklommen en langs de straat gaan zitten. Ik weet niet meer wat ik zag en dacht. Een bekende die toevallig in de buurt was, heeft zich om mij bekommerd en m’n ouders gebeld. Ik was in shock.”

Oorlogsgebied
Patrick en Nicole Olde Heuvel waren vrijwel direct ter plekke. „Het telefoontje zal me altijd bijblijven”, zegt moeder Nicole terwijl de tranen opwellen. „Degene die belde kon alleen uitbrengen dat het een ongeluk was en dat we zo snel mogelijk moesten komen. Ter plaatse was het alsof we een oorlogsgebied betraden. Overal gewonde mensen, mensen die huilden, mensen in folie gewikkeld en Sepp die verslagen op de rand van de straat zat. Ik zal het nooit vergeten.”

Al snel werd Sepp aangesproken door de politie. „Hij moest mee naar het arrestantencentrum in Borne”, zegt vader Patrick. „In de politieauto met gillende sirenes. Bij het wegrijden zagen we recht voor ons de traumahelikopter landen. Dat was heel heftig. Toen besefte ik dat het onze zoon was die er bij betrokken was. Dat beeld van die landende traumahelikopter heb ik nog steeds op het netvlies zitten.”

Tranen vloeien weer. Het ongeluk heeft nog altijd impact op het gezin Olde Heuvel, dat bestaat uit Sepp, vader Patrick, moeder Nicole, broertje Jogg en Sepps vriendin Lisanne. Sepp: „De avond van het ongeluk mocht ik weer naar huis omdat ik minderjarig was. Wel moest ik de dagen erna thuis blijven. Geen probleem zei ik. Ik wilde volledig meewerken want ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niets verkeerd heb gedaan.”

Heel voorzichtig
En dat kwam ook uit de eerste onderzoeken. Sepp had geen alcohol gedronken (‘geen druppel dus, terwijl ze mij genoeg bier hebben aangeboden onderweg’), geen drugs gebruikt, hij heeft z’n tractorrijbewijs, ervaring met het rijden met trekkers (‘Ik reed zelfs van te voren met de lege huifkar een extra rondje om te wennen aan de trekker’) en hij reed niet te hard.

„Dat was het verhaal na afloop. Ik zou te hard door de bocht zijn gereden. Maar dat kon helemaal niet, de trekker was begrensd tot een snelheid van 25 km/u. Bovendien ben ik heel voorzichtig. Onderweg heb ik wel scherpere bochten gereden en toen was er niets aan hand. En nu, nota bene in de een-na-laatste bocht, gaat het gruwelijk mis...”

Tranen wellen weer op. Patrick pakt z'n mobiel en start een filmpje. „Deze beelden zijn nooit openbaar vertoond. Ze zijn gemaakt door een deurbelcamera. Je ziet de trekker rustig door de bocht gaan en dan valt de huifkar ineens, vanuit het niets om. Je kunt zelf zien dat er van hard rijden of een gevaarlijke situatie geen sprake is. Waarschijnlijk, maar dat is niet meer aan te tonen, waren er teveel personen aan een kant van de huifkar waardoor die in de bocht uit balans is geraakt en is omgevallen.”

Terwijl het filmpje speelt zet Patrick het geluid uit. „Ik wil het je niet aandoen, het gekrijs en de paniek direct na het ongeval. Ik kan het zelf nog steeds niet horen.”

Binnen drie maanden volgt de bevestiging van de bewering van Sepp dat hij juridisch niets verkeerd heeft gedaan. Justitie seponeert de zaak daarom. „Ik was op vakantie, stond op het vliegveld voor de terugvlucht toen mijn moeder belde. Ik heb letterlijk staan juichen, ik had toen echt het gevoel dat ik er mee klaar was.”

Het optimisme van zijn zoon werd niet gedeeld door vader Patrick. „Natuurlijk is het geweldig dat justitie al na een maand of drie zegt dat Sepp geen fouten heeft gemaakt, maar tegelijkertijd speelt er natuurlijk ook de verzekering. Op de een of andere manier heb ik steeds het gevoel gehad dat we daarmee niet klaar waren.”

Dat voorgevoel bleek te kloppen. Op een dag plopte een mail in de telefoon van Sepp waarin de verzekeringsmaatschappij de tiener vraagt te betalen voor de kosten van de inzet van de hulpdiensten die bewuste zaterdag. Of hij even een slordige 50.000 euro wil aftikken.

Geen vergunning
De verzekering weigert de kosten te vergoeden, want er was geen vergunning voor het rijden van de huifkar vol mensen. Bovendien waren er te veel mensen aan boord. „Volgens de letter van de wet hebben ze misschien gelijk”, zegt Patrick.

„Maar Sepp wist niets van een vergunning. En dat er onderweg mensen zijn ingestapt, dat kon hij helemaal niet weten. Zelfs als dat wel het geval was, wat denken ze dan? Dat Sepp, toen 17 jaar, de tractor aan de kant zet en eist dat verschillende mensen aan boord uitstappen? Mensen die, op z’n minst, aangeschoten zijn? Ben je gek, dat kan toch helemaal niet.”

Bovendien had ik vanaf mijn positie op de trekker geen zicht op de plek waar mensen in- en uitstappen”, zegt Sepp. „Ook was er een rookmachine mee waardoor ik de huifkar soms nauwelijks zag. Ik kon onmogelijk zien of er meer mensen aan boord waren dan mocht.”

En, zo vreest het gezin, met het betalen van de kosten voor de inzet van de reddingsdiensten is Sepp er nog niet. Patrick: „In een bijzin staat dat Sepp mogelijk ook voor letselschade wordt aangeslagen, de kosten dus die in het ziekenhuis zijn gemaakt bij het verzorgen van de gewonden. Als dat zo is dan zal het bedrag nog fors oplopen.”

Leven lang afbetalen
Het leidt weer tot tranen bij Sepp. „Ik ben 18 jaar, hoe moet ik hemelsnaam zoveel geld bij elkaar krijgen… Ik ga beginnen aan een nieuw schooljaar, maar ik heb daar helemaal geen zin in, de motivatie ontbreekt. Waarvoor doe ik het, als ik straks m’n leven lang moet afbetalen. Misschien zie ik het wel heel zwaar, maar zo voel ik me nu.”

„Bovendien heb ik steeds de gedachte: wat komt er nog meer? Ik kan het zo niet afsluiten. Ik spreek nog steeds mensen die zeggen dat ze blij zijn dat het voor mij goed is afgelopen. Maar dat gevoel heb ik helemaal niet meer. Ik zit nog midden in de sores en ik vrees dat dat voorlopig zo zal blijven.”

Niet akkoord
Patrick knikt. „Wij gaan in elk geval niet akkoord met de weigering van de verzekeraar om de kosten te vergoeden. Indien nodig laten we het bij de rechtbank voorkomen om zo ons standpunt duidelijk te maken. Gevolg kan inderdaad zijn dat we er nog lang niet klaar mee zijn. En eigenlijk komt dat voor mij niet eens als een verrassing. Dat justitie snel klaar was verheugde mij, maar een verzekeringsmaatschappij die op haar strepen gaat staan, ja dat zag je wel een beetje aankomen.”

Pieken en dalen
Het gaat nu redelijk met Sepp. „Met pieken en dalen. Ik heb dagen dat het goed gaat en er weinig aan denk. Maar als er dan weer zo’n brief komt, dan zit ik wel weer in de put ja. Van het ongeluk zelf heb ik niet meer zoveel last. Ik heb wel weer trekker gereden en ook de plek van het ongeval doet me niet zoveel. Alleen als ik een helikopter zie, ja dan gaan m’n gedachten direct weer uit naar die zaterdag. Ik besef dat ik nooit helemaal afkom van wat er is gebeurd.”

Veel steun
„Googel maar eens op ‘huifkar en ongeluk’ en de verhalen komen tevoorschijn. En laatst toen er ook een ongeluk was gebeurd met een platte wagen, stond onze foto er weer bij. Daar zal ik mee moeten leren leven, het is niet anders. Gelukkig heb ik vanaf het begin veel steun ondervonden van de jongens in de huifkar. Niemand heeft mij ooit een verwijt gemaakt. Ook KVV Losser staat achter mij. En ze hebben allemaal gezegd dat als het op betalen aan mocht komen, ze mij zullen steunen. In het meest ongunstigste geval houd ik ze daar maar aan, maar ik hoop echt dat het niet zover hoeft te komen…”

Ik heb het hele verhaal er maar even in geplakt. Vele van ons zullen ooit gevraagd zijn een huifkar, carnavalswagen, veekar, enz met mensen erop te trekken. Meestal gaat het goed, maar als er wat gebeurd ben je als bestuurder verantwoordelijk en aansprakelijk. Per definitie en altijd, ook al heb je geen schuld. Wees je bewust van de consequenties..

Triest, wens hem zijn familie en slachtoffers sterkte toe. Het geeft aan hoe kwetsbaar je als bestuurder bent.